Seorang lagi bertanya saya pagi ini.
"Saya dengar bos pun nak berhenti?" Sah anak buah dia yang hantar surat pada saya yang buka cerita ni.
Saya tengok muka dia pun saya jatuh kasihan. Alahaiiii..... kenapa dengan semua orang ni?
Malas berdolak-dalik saya iya kan saja. Soalan dia seterusnya buat saya terdiam juga seketika "Siapa ganti, bos?"
Eh tak perlu pengganti saya untuk supervise kerja dia. Saya yakin dengan kebolehan dia sebagai ketua jabatan walaupun baru 2 bulan dia bekerja tetapi sudah 9 tahun saya kenal dia.
Sejak kami biasa-biasa saja, saya orang biasa dia juga bukan siapa-siapa.
"Tak boleh bos. Dengan siapa saya nak refer?" Dia risau sebab tempohari masa major network interruption macam-macam orang ganggu kerja dia.
Orang-orang yang tak faham pasal network datang dengan macam-macam cadangan ridiculous yang boleh menyebabkan further damage pada device yang harganya berpuluh ribu.
Saya senyum. Saya pun tak pandai pasal IT, cakap pasal network lagilah buta. Sikit sangat yang saya tahu.
"Saya tak boleh bos, kalau orang yang tak faham... bla...bla... bla"
Saya? Faham?
Kasihan dia. Sangat-sangat kasihan.
Wajarkah saya buat keputusan atas dasar kasihan?
Bos besar masih menunggu jawapan saya. Dia belum tuntut jawapan tapi saya tahu masanya dah tiba.
Dah tak boleh lari lagi, tak boleh elak lagi. Kena juga berdepan kenyataan.
Tapi keputusan berdasarkan kasihan kah?
Jiwa kacau betul! I need a break. I need a long holiday.
Show Up
-
Kadang-kadang kita rasa malas gile
Rasa macam sakit-sakit badan
Rasa macam tak nak jumpa orang
Rasa nak rolled eyes je kan..
Sabar sis..
Tarik nafas..
Se...
5 days ago